Çok az film kültürel bir anı olarak hafızalarımızda kalır. İngiliz sömürge yönetimi Hong Hong'unun son günlerinde geçen, stilize görselliği, şiirsel anlatımıyla 2 farklı hikâye anlatıyor bize dahi yönetmen Wong Kar-Wai.
Uyumlu müzikal ve görsel kombinasyonu, neo noir melankolik anlatımıyla destekleyen iki filmden hangisini daha çok sevdiğinize karar vermekte zorlanacaksınız.
Akıldan çıkmayacak siyah beyaz sinematografisi, estetik kaygı unsurunu ön plana çıkararak klasik Avrupa sineması ögelerini barından film, İkinci Dünya Savaşı'nın Avrupa'ya getirdiği huzursuzluk hissini ve bu kargaşa ortamında bile sevginin nasıl bir yol bulabileceğini anlatıyor.
Filmin her bir sekansını, pitoresk tablo titizliğinde kameraya yansıtan Pawel Pawlikowski, komünizmin Avrupa'ya yayıldığı bir dönemde müzik ve aşk yolculuğunu vaat ediyor. Ayrıca 1950'ler Polonyası'nın Krzysztof Kieslowski filmlerinden bile daha kasvetli yansıtıldığını söylemek mümkün.
Rembrandt tablolarının özenle kameraya yansıtılması olarak özetleyebileceğim film, müzikleriyle de izleyecinin kalbinde huzur bırakacak türden.
Fatih Akın'ın zihninden geçenleri hiperaktif bir şekilde aktardığı filmi, sinematografisi, düşmeyen temposu, Türk-Alman-Doğu Avrupa klişelerini, ön yargılarını sempatik ve sevgi dolu karikatürize anlatımıyla, izleyeciye 'iyi hissettiren' ve bu kelimelendirmeyi de sonuna kadar hak eden romantik film kategorisinde değerlendirebiliriz.
Dışarıda güzel bir yaz yağmuru. Açık pencereden içeriye dolan çinko ağırlığında deniz kokusu. Yağmur damlalarının panjura çarparken çıkardığı hoş sesler.
Uzun, sıkıntılığı soğuk kış mevsiminden sonra başlayan sıcaklara karşı ferahlatıcı bu yağmur.
Geçiyor mu be?
Geçmişi özleyip özlemediğini sorsam sana, 'özlemek' konusunda hem fikir olursun benimle değil mi?
