Almanya'nın yazları soğuk geçer. Sabah koşusuna kısa kollu başladığınız güne öğleden sonra yağmurlukla geçirdiğimiz çok olur. 1961 Ağustos'u da öyle bir yazdı. Soğuktu, kasvetliydi. Sovyetler, tüm Balkanları işgale hazırlanıyordu. Budapeşte, Bosna, Manastır, Üsküp, Bükreş, Prag çalkalanıyordu.
Her akşam yemekten sonra babam radyoyu açıyordu.Radyoda Kruşçev'in tok sesini duyuyorduk. Sovyetlerin, Balkanları işgal etmekteki hakkını iddia ediyordu. Ve tabii bitmeyen Sovyet marşları.
Babam, Sovyet İstihbarat Daire Başkanlığı'nın kalorifercisiydi. Almanlardan istihbarat toplayan ajanların üşümemesi için 12 saat çalışıyordu. Her öksürdüğünde ciğerlerine dolan Sovyet kömürünün hırlamasını duyuyordum. İçim irkiliyordu.
Annem, 1.80 boylarında, sarı altın saçlı, iri göğüslü tipik bir Alman kadınıydı. Büyük Savaş'ta cephede hemşire olarak görev yapmıştı. Kardeşlerim arasında en küçük bendim. Abim de Büyük Savaş'taki Fransa Cephesi'nde ölmüştü. Kız kardeşim Berlin Üniversitesi'nde okuyordu. Ailenin tek okuyanı oydu. Mimar olacaktı.
13 Ağustos'ta evimizin karşısında bir duvar inşaatı başladı. Akşam babamdan öğrendim. Doğu'dakiler Batı'ya kaçmasınlar diye Sovyetlerin baskısıyla Almanlar inşa ediyormuş. Evden, babamdan, annemden herkesten sıkıldım.
Üzerimde kıştan kalma bir kazak, altımda kısa şortum ve uzun çoraplarımla Batı'ya doğru yola çıktım. Asker beni baştan bırakmak istemedi. Geri gönderdi. Sokakta annesi tarafından bakılmayan bir yavru kedi kadar çaresizdim. Eve geri dönmeyecektim. Ölecektim ama geri dönmeyecektim.
Asker Moritz. Şimdiki babam. Beni bırakmadı. Dikenli telleri araladı. Evine aldı beni. Onun da babası Büyük Savaş'ta ölmüş. Annesi de bırakıp kaçmış onu. Anneannesi büyütmüş. Beni de yanına aldı ve biz üç kişilik bir aile olduk
28 yaşındayım. 1988'deyiz. Şimdilerde o duvardan geçmek isteyen yüzlerce kişi hayatını kaybediyor. Hemen hemen her gece bir ölüm haberi geliyor. Annem ve babam mı? Onları bir daha hiç görmek istemiyorum.
Şimdi önümde Amerika var. Go West
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder